Από που να αρχίσει κανείς :Από την επανάσταση που έδιωξε τους Τούρκους και έφερε στην θέση τους Έλληνες οπλαρχηγούς - φεουδάρχες που φέρθηκαν σκληρότερα στον πληθυσμό από τους κατακτητές;

Από την φαγωμάρα, την ισχυρογνωμοσύνη και τον ακραίο εγωισμό, τόσο ακραίο που οδηγούσε στην σύγκρουση και την αιματοχυσία;

Από το γεγονός πως  σε αυτήν την χώρα έχασαν την ζωή τους βίαια άνθρωποι για το εάν θα μιλούμε καθαρεύουσα ή δημοτική;

Από το ότι πρώην γείτονες και αδέρφια αλληλοσκοτώνονταν για το ποιανού βάρβαρη και απολυταρχική "ιδεολογία"  θα επικρατήσει (πάντοτε στο όνομα του "λαού" -πόσο-την-απεχθάνομαι-αυτή-την-λέξη ) ;

Πάντοτε διαιρετικοί, πάντοτε εγωιστές, πάντοτε χαμένοι στην λύσσα της επικράτησης λες και είμαστε αντίπαλοι, εχθροί.

Τόσες και τόσες μέρες παρακολουθώ με προσοχή τις δήθεν συζητήσεις πολιτικών και πολιτών, και όλοι μα όλοι είναι τόσο σίγουροι για αυτά που υποστηρίζουν...

Γνωρίζουν την αλήθεια :  Σωκράτη, άχρηστο το κώνειο. Δεν μάθαμε τίποτα.

Πότε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα γίνει αντιληπτό πως όσο βαθαίνει η αντίληψη μικραίνει η γνώση;

Δεν ξέρουμε τίποτα. Δεν έχουμε τις λύσεις, μήτε την λύση.

Απλώς ανασφαλείς, φοβισμένοι και δειλοί αναζητούμε καταφύγιο σε κάποια κλειστή αντίληψη των πραγμάτων (  η οποία φυσικά αποτελεί ταυτόχρονα δολοφονική και αυτοκτονική πράξη ταυτόχρονα ), για να νιώθουμε μια διεστραμμένη σιγουριά.

Στον κόσμο όμως δεν υπάρχει σιγουριά, μά μόνο η τόλμη των πραγμάτων, το σθένος του Πήχη : να προσπαθούμε να τον σηκώνουμε όλο και ψηλότερα.

Προφανώς όχι στην Ελλάδα. Εδώ ο Πήχης έχει να κάνει την εμφάνιση του μια εικοσαριά αιώνες.

Και καθώς πολίτες και πολιτικοί τρέχουν να διαφυλάξουν προνόμια και τα ιδιωτικά τους συμφέροντα, καθώς πολίτες και πολιτικοί καταδύονται για μια ακόμη φορά  στα θολά νερά του Τρόπου, καθώς η νοοτροπία της συνεργασίας και της ομαδικότητας απουσιάζει από παντού, από τα κόμματα μέχρι τα δήθεν πιο δημοκρατικά κινήματα, μέχρι τις εργασίες και τις οικογένειες, η χώρα αυτή βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο χάος που προκαλεί η ίδια στον εαυτό της.

Είναι τόσο απίστευτο αυτό που συμβαίνει!

Τόσο λυπηρά λίγοι αυτοί που έχουν αποφασίσει να μπορούν να εκτιμούν και να ενεργούν με την νηφαλιότητα που χαρίζει η αναλυτική σκέψη, και τόσοι πολλοί αυτοί που συνεχίζουν να μαχαιρώνουν αντίληψη και συζήτηση, να συγκρούονται με λύσσα μέχρι να επικρατήσει ο Τρόπος τους.

ΑΠΛΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΞΙΟΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΜΑΣ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ.

Φ.Γ. Αναγνώστης